دل به یارى سپردم كز او دیده نتوان گرفتن دمى
تازه‏رویى كه در باغ دل رسته چون شاخه مریمى
آتشى كه زد بر جانم آن پرى خرمى بود و مستى
بوسه‏اى كه بگرفتم از لعل او زندگى بود و هستى
در نگاه چشم زیباى او در صداى گرم و گیراى او
خفته راز دلربایى و افسونگرى
خنده‏اش ز دل مى‏برد غم و مى‏سراید
آتشین نغمه عشق و شادى
مى‏دمد به تن جان تازه و می‌زداید
زنگ ناكامى و نامرادى
مى‏پرستم ز جانش كه جان مى‏كشد دامنم سوى او
دل ز مهرش نگیرم كه دل آشنا گشته با خوى او
چون كه باشد ز جان یارم بوستان و بهارم
كى پسندد در آزارم تا بود غمگسارم
جز به مهرش نبندم امید ز آنكه پیوند جان است
بى‏وجودش مرا زندگى اندوه جاودان است