آمدم تا بغلت گیرم و در بر بکشم
جام سر مستی دیدار تورا سر بکشم
نفسم بند و دلم قند و نگاهم گلمند
که نیایی و من از بام دلت پر بکشم
با من از سختی طوفان به سخن هیچ مگو
من نفس در تب این حادثه بهتر بکشم
یار من بودی و هستی بمانی جانم
غیر تو دست و دل از هستی و باور بکشم
تو هوایت چه غمی بر دل من زد که هنوز
دوست دارم به هوایت غم دیگر بکشم
یار من بودی و هستی و بمانی جانا
غیر تو دست و دل از هستی و باور بکشم
تو هوایت چه غمی بر دل من زد که هنوز
دوست دارم به هوایت غم دیگر بکشم
از جهان خسته ام خواهش دوزخ دارم
من از این جو بهشتی شدنم بیزارم
تو خدایی و مرا خوار نمیخواهی نه
پس نگو از چه سبب این همه من بیمارم
روز و شب تیرگی از خوب خودت میدانی
هرشبم مثل خودت تا به سحر بیدارم
مردم شهر من از عشق نبردن بویی
حاصلش این که شبیه خود تو بیارم
کودکی های من از ترس تو پی در پی بود
عابدی گفت سر از سجده تو بر دارم
سر به سوی تو بلند کردم و خود را دیدم
نه بهشتی نه جهنم که خودت را دارم
عطر شغر من از لطف تو غافل بود و
اینک از عشق و تو و تازه شدن سرشارم
بعد از این کعبه ی من خانه ی سنگی تو نیست
تو خدای منی و خانه ی تو پندار است