شهر خیابان های دلتنگی
بغض هزاران آدم سنگی
شهری که در آن عطر باران نیست
لبخند و گل در آن فراوان نیست
باید که عاشق تر شود این شهر
در خواب آدم های با هم قهر
ای کاش با خود سر نمیکردم
این شهر را باور نمیکردم
ای کاش حالم با تو بهتر بود
یا شهر من یک شهر دیگر بود
شهری که گم کرده صدایش را
هی میشمارد برج هایش را
شهر که زنهایش بی آوازند
مردانش آسان دل نمیبازند
شهری که رفته در غبار و دود
شهر عروسک های خواب آلود
این شهر روزی جای ماندن بود
یک نیمکت جای تو با من بود
چشمان ما دریای خواهش بود
دستان ما فکر نوازش بود
روزی که معصومانه گل چیدیم
تنهایی خود را نفهمیدیم
ماندیم تنها خسته از تردید
گل هایمان در دستمان خشکید
ما در قفس گفتیم آزادیم
ما گل به دست هم نمیدادیم
جای نوازش زخم میخوردیم
ما زندگی کردیم یا مردیم
این شهر روزی جای ماندن بود
یک نیمکت جای تو با من بود
چشمان ما دریای خواهش بود
دستان ما فکر نوازش بود