در مي زنم اما کسي پشت اتاقم نيست
جز صورتي تنها نقابي بر نقابم نيست
در مي زنم اما کسي آن سوي مي دان نيست
جز بي کسي حتي کسي در اين خيابان نيست
مي ترسم از بال هايي که وبال شانه ام هستند
مي ترسم از مي له هايي که ستون خانه ام هستند
مي ترسم از گريه هايي که مرا غرق خودم کرده
مي ترسم از کوسه اي مرده که در تنگم ورم کرده
مي ترسم
خط مي کشم ديوار اين تکليف روشن را
هي مي شمارم روز هايه بي تو را
پيشم که بودي اين چنين تنها نمي ماندم
هر روز را صدسال تنهايي نمي خواندم
مي ترسم از بال هايي که وبال شانم هستند
مي ترسم از مي له هايي که ستون خانه ام هستند
مي ترسم از گريه هايي که مرا غرق خودم کرده
مي ترسم از کوسه اي مرده که در تنگم ورم کرده
مي ترسم