همینقدر خسته و تنها، بدون حتی دلداری
مسیر و با خودم بردم، یه جا که پا نمیزاری
خودم رفتم دلم پیشت، همه گفتن چه بی احساس
ولی هیشکی نمیفهمه، چه رازها پشت این اشکاست
تو دور از من، من از تو دور، از این بدتر نمیشد که
نه من چشمات و بوسیدم نه دستامون یکی شد که
بی پناهی نکشیدی قدر آغوش و بفهمی
دل تنگت منو میخواد، ولی قهری ولی قهری
من این گوشه دنیا، چه میدونی چه سخته
تو اون گوشه دنیا، پر از راه نرفته
پرپرواز کی شد، مشکی چشمای پاکت
که اینجور گوشه گیره، خلوتم کرد سرد و ساکت
بی پناهی نکشیدی قدر آغوش و بفهمی
دل تنگت منو میخواد، ولی قهری ولی قهری