وقتي گريبان عدم با دست خلقت مي دريدوقتي ابد چشم تو را پيش از ازل مي آفريدوقتي زمين ناز تو را در آسمانها مي کشيدوقتي عطش طعم تو را با اشکهايم مي چشيدمن عاشق چشمت شدم نه عقل بود ونه دليچيزي نمي دانم از اين ديوانگي و عاقلييک آن شد اين عاشق شدن دنيا همان يک لحظه بودآن دم که چشمانش مرا از عمق چشمانم ربودوقتي که من عاشق شدم شيطان به نامم سجده کردآدم زميني تر شد و عالم به آدم سجده کردمن بودم و چشمان تو نه آتشي و نه گليچيزي نمي دانم از اين ديوانگي و عاقليمن عاشق چشمت شدم شايد کمي هم بيشترچيزي در آنسوي يقين شايد کمي هم کيش ترآغاز و ختم ماجرا لمس تماشاي تو بودديگر فقط تصوير من در مردمکهاي تو بودمن عاشق چشمت شدم...