كاشكى تقدير انسانها فقط در خواب بود
قصه از آغاز سر ميشد دلت بى تاب بود

بعدِ تو بيزارم از صبح و طلوع آفتاب
كوچه هاى عاشقى از مهرِ تو مهتاب بود

گفته بودى تا ابد همراه و غمخوار منى
لعنت و نفرين بر اين بيراهه كه مُرداب بود

قلبم از طرز نگاهت باز هم آتش گرفت
كاش در چَشمان تو يك چشمه پُر آب بود

سخت دلخونم از اين بيرحمىِ تلخ و غريب
كاشكى در رسمِ دنيا عشق ورزى باب بود

بعدِ تو بيزارم از صبح و طلوع آفتاب
كوچه هاى عاشقى از مهرِ تو مهتاب بود

گفته بودى تا ابد همراه و غمخوار منى
لعنت و نفرين بر اين بيراهه كه مُرداب بود

قلبم از طرز نگاهت باز هم آتش گرفت
كاش در چَشمان تو يك چشمه پُر آب بود