اون که در اوج صداغت با تو پاک بی ریا بود
اون غرق عشق پاکش از همه دنیا جدا بود
اون که چشای نجیبش جز تو هیچکس و نمیدید
اون که می تونست رها شه ولی موند و عشق و فهمید
اون منم اون منم اون منم اون منم
اون منم اون منم اون منم اون منم
اون که ارتفاع عشقش آسمون و بوسه میزد
شب اون و با خاطراتش تو خیابون پرسه میزد
فکر نمی کرد که یه روزی روزگار تنهاش بذاره
یه غم سنگین تازه رو همه غم هاش بذاره
فکر نمی کردش که شاید دل عشقش جای دیگست
فکر نمی کردش که یارش توی یه دنیای دیگست

اون که تو رسم رفاقت بدتر از غریبه ها بود
دل سنگ و نارفیقش به سیاهی مبتلا بود
اونکه در اوج تظار قلبم و نابود می کرد
دلش از دروغ سرشار عشق و وانمود می کرد
اون تویی این منم اون تویی این منم
اون تویی این منم اون تویی این منم