داغِ جوون دیده ی پرپر، منم…
مسلخ سروای تناور، منم!
باغِ گُلِ بی بَر و بی برگ، من…
غربتِ آهوی جوون مرگ، من!
ناجیِ باغِ گلِ بی برگ، کو؟
ضامنِ آهوی جوون مرگ، کو؟
شب شد و پیکِ تب و غم، سر رسید
عطرِ گلاب، از خود قمصر رسید


جنگ و جُل و جهل و جنون آوردن
دختر شاه پریونُ بُردن
حالِ من از رفته و مونده، بد شد
قالیِ کرمون توو دبی، لگد شد!
غیرتِ من، خارِ بیابون شده…
بی تو، کفن خوابِ خیابون شده…
بغضِ من از سنگ و سفاله…ولی،
این من و این گریه… بگو یا علی!


هق هقِ ابرای جهان، در توئه
آخ نگو! بغضِ اخوان، در توئه…
رحم به ابرای بهارم کنین!
شاخه گلی، خرجِ مزارم کنین
جهل و جُل و جرم و جنون آوردن
دختر شاه پریونُ بُردن
دستِ عجم خار رطب می خوره
شیره ی نخلارو عرب می خوره!
تا میری آتیش بکشی، غماتو
پیرهنِ عثمون می کنن، صداتو!


از من و از غیرتم ای هم قفس
گریه به خاک پدری موند و بس…
تا میری آتیش بکشی، غماتو
پیرهنِ عثمون می کنن، صداتو
تا میری آتیش بکشی، غماتو
پیرهنِ عثمون می کنن، صداتو