منو آتیش زدی مثله یه سیگار گرفتی جونمو هی دود کردی
از این دنیا که هیچ خیری ندیدم تو هم بیشتر منو نابود کردی
شاید پیدا کنم نور امیدُ محاله اما دستامو بگیری
تو مثله خاطراته بچگیمی تا جون دارم از یادم نمیری
من از چشمایی افتادم که رنگش مثله روزم مثله حالم سیاهه
تو هر فصل از کتاب زندگیمی غریبی مثله شعرای بداهه

تو ترکم میکنی مثله یه عادت مثله سیگار که دائم میکشیدی
تو وقتی کم میاری طفره میاری جوابه هیچ سوالی رو نمیدی
اگه اسفندِ دستای غریبم نوازش نکنه ظهر تنت رو
یا موهام مثله ریشه تن نگیره گلایه نا امیدِ دامنت رو
نمیتونم ببخشم زندگی رو مثله ماه ی که خورشیدُ ندیده
میدونم واسه تو بی ارزشم من مثله عطری که هیچ بویی نمیده
نفسهاتو رو شونم جا گذاشتی چقد داغه مثله گرمای مرداب
تو دنیایی که باختن امتیازه غرورت عاقبت از پا نیفتاد