من از تکرار این بیهوده خندیدن به روی غم
از این تنهایی سنگین که میگیرد ز آهم دم
ز بودن های بی فرجام و طولانی کنار هم
به رنگارنگیه این اصل باقی مونده از آدم
من از این خیمه شب بازی به روی صحنه ی دنیا
من از خوشحالیه کابوس بی وقفه مردنه رویا
بیزارم بیزارم

از این عاشق کشی های به ظاهر روشن و زیبا
از این پنهانی شادی ​ازین رسواییه پیدا
من از تکرار غم سردم من از این زندگی دورم
به دنبال یه آرامش تو عمق ساکت گورم
تمام قلب من زرده همان فانوس بی نورم
طعم شیرینی ام رفته ازین شب گریه ها شورم
بیزارم بیزارم