امده ای تا بروی باد زمستانی بارش تند تب دل برف پشیمانی
سروا زده از شعله تب سوز بلا دیوانه مرید نرسیده به خدا است
بغض نود روزه گل گریه پنهانی ریشه خاکستر این فصل پریشانی
تو میروی و حال شب چله خراب است این بخت بد از اول هر حادثه خواب است
بی تو تنها از یاد رفتم جفت مست منه دیوانه نبودی
زنجیر بر بیهوش از تب به در بسته زدم خانه نبودی
ای عشق ای عشق ای باغ ای درد تو چه هستی که غمت چاره ندارد
ای کاش میشد بی ماه سر شد که ستاره سر خاک طاووس نبارد

اه ای من شیدا دل دیوانه دل سوز وا مانده از این تجربه تلخ نفس سوز
تا کی با این باغ سنگین کوه درد و مرد میدان باشم
شاید باید زخم جان خود را درمان باشد ای عشق خداوند نگه دار تو باشد
بی تو تنها از یاد رفتم جفت مست منه دیوانه نبودی
زنجیر بر بیهوش از تب به در بسته زدم خانه نبودی
ای عشق ای عشق ای باغ ای درد تو چه هستی که غمت چاره ندارد
ای کاش میشد بی ماه سر شد که ستاره سر خاک طاووس نبارد